Het einde en een nieuw begin
Blijf op de hoogte en volg Justine
12 Mei 2015 | Peru, Lima
In het vliegtuig was slechts 1 op de 10 stoelen bezet; begrijpelijk voor een land met zo'n voortreffelijk bussysteem, en ik was blij om te zien dat ook Boliviaanse vliegtuigen de verwachtingen overtreffen. Zonder problemen bereikten we Cusco in de ochtend, en toen begon de gekte. Wiebe was immers maar een dag hier, en dus stormden we 2 minuten voor de touragency's hun tours sloten binnen om een dagtrip te regelen om meer van de Incahistorie in en om Cusco te zien. Nadat we de vrouw ervan hadden overtuigd dat het absoluut voor haar bestwil was dat ze ons toeliet in de tour, vertrokken we. De man die ons rondleidde, leek zo vreselijk op mijn opa dat ik te pas en te onpas een brok in mijn keel kreeg tijdens zijn verhaal, en leerde ons binnen no time alles wat er te weten viel over zijn volk, de Quechua's of Inca's, zoals wij ze noemen. We zagen het laatste avondmaal waar een cavia werd geserveerd, ontdekten dat alle heilige Maria beelden eigenlijk bergen waren, en zagen de bouwstijl die uniek is omdat het de enige gebouwen zijn die alle aardbevingen die Peru rijk is kunnen overleven. Des te unieker nu, omdat de Inca' s niets opschreven, en hun architectonische hoogstandjes samen met de mensen verloren is gegaan.
Na alles wat we hadden overleefd in Bolivia werd Wiebe die nacht dan toch nog ziek, zo op de valreep. Veel tijd om zuster te spelen had ik niet, want ik werd om 7 uur 's ochtends in een hotel aan de andere kant van de stad verwacht, om de legendarische Inca trail te beginnen. Dat maakte dat ik ook zo mijn redenen had voor een beetje buikpijn, want waar had ik me in godsnaam voor opgegeven? In plaats van met goed verstand een treinkaartje naar boven te kopen, had ik in mijn enthousiasme bedacht dat het wel leuk zou zijn om op grote hoogte met minimale zuurstofconcentratie en maximaal discomfort te gaan hiken en kamperen. Say again? Hiken en kamperen. Ja, maak je geen zorgen, ik begon me ook te realiseren hoe hysterisch grappig dat klonk.
Toen in het hotel werd gevraagd of ik er klaar voor was, toverde ik een brede lach op mijn gezicht en riep net iets te hard "natuurlijk!" Op de vragen of ik ook regenkleding, warme truien, handschoenen en goede schoenen had gebracht, hield ik wijselijk mijn mond. Voorbereiding is voor mensen die ongetraind en onervaren zijn, en ik was... ongetraind en onervaren.
Die dag begonnen we gelukkig rustig aan. We bezochten de ruines en gemeenschap van de sacred valley, en ik kreeg de kans om een heerlijke alpaca trui en handschoenen aan te schaffen, plus een zaklamp en regenhoezen voor over mijn nikes. Die avond gingen we met de hele groep uit eten, we sliepen in een hotel en alles leek goed te komen.
De volgende dag begon de echte hike. Een makkelijk dagje, was me beloofd, en ik liep inderdaad zonder moeite naar boven. De omgeving was prachtig, we zagen wat Incaruines onderweg. Wat me het meest verbaasde, waren onze porters. Twintig man was ingehuurd om onze bagage met ons mee te dragen; ongelooflijk als je bedenkt dat ik slechts 2,5 kilo mee mocht nemen. Elk van deze mannen droeg 25 tot 30 kilo, en tijdens de lunch kon ik niet anders dan nieuwschierig naar deze supermensen kijken.
Deze mannen zijn tussen de 17 en 67 jaar oud, en rennen dagelijks met 30 kilo op hun rug de berg op, ver voor de toeristen uit. De beste porters schijnen de trail niet in 4 dagen, maar 5 uur te kunnen volbrengen, tijdens de marathon die jaarlijks wordt gehouden. Ze komen allemaal uit lokale gemeenschappen, en verlaten hun gezin voor weken om zich lichamelijk uit te laten buiten voor een zakcentje.
De zorgelijke, verweerde gezichten van deze mannen, de schichtige manier waarop ze hun soep tijdens de lunch naar binnen lepelden, de onderdanige manier waarop ze naar je knikten als ze je passeerden, maar ook de goedheid wanneer ze na aankomst in het kamp twee uur terugliepen om ook je daypack op te halen, en de manier waarop ze applaudiseerden als alle toeristen het kamp van die dag haalden, heeft een enorme indruk op me gemaakt. Deze mensen bezitten over een buitenaardse kracht, maar tevens een ongekende vriendelijkheid, en ik kan alleen maar hopen dat ik mijn waardering voldoende heb kunnen overbrengen.
Onze gids doopte ons team om tot de Sexy Lama's, maar tijdens de trail voelde ik me alles behalve sexy. De tweede dag was een uitdaging, maar nadat ik na 1200 meter te stijgen, weer 400 te dalen, regen en kou te hebben getrotseerd, anderhalf uur voor de rest het kamp binnen kwam lopen, voelde ik me onoverwinnelijk. Vervolgens verlangde ik naar een warme douche, maar het enige wat ik kreeg was een warm kommetje water voor mijngezicht, handen en voeten. De derde dag werd ik er niet schoner op; de zon ging schijnen en naast modderig van de dag daarvoor, werd ik zweterig.
De vierde dag was de dag waar we allemaal naar toe leefden; de dag dat we Machu Picchu zouden bereiken. Zoals jullie inmiddels weten, heb ik een ding voor taal en vieze woorden ontwikkeld, en ook hier geldt; als je Machu Picchu met slechts één c zegt, zoals alle toeristen, heb je het over de "oude man zijn penis" in plaats van de heilige Incastad, dus wees voorzichtig met wat je zegt. We gingen om 3 uur 's ochtends op om naar de zonnepoort te gaan, vanwaar je door de wolken de heilige stad kan zien liggen, en nadat we waren afgedaald tot Machu Picchu voelde het werkelijk alsof we een enorme reis haden afgelegd en een ware prestatie hadden geleverd. Zo zagen we er helaas ook uit, dus ik ben niet op veel foto's te vinden.
Terug in het hotel was ik bang om mijn schoenen uit te doen en trok een sprintje naar de douche, waarna ik de wasserette bezocht. Niets dan lof over deze dappere vrouw die mijn sokken schoon heeft gekregen. We gingen de 24-hour-challenge aan en beleefden de meest bizarre nacht uit ooit. Mix nooit extreme vermoeidheid, coca-thee en Peruvianen met alcohol.
Vervolgens was het tijd voor de Amazone, die ik in Brazilie had overgeslagen. Wat me in Bolivia bespaard was gebleven gebeurde nu, en midden in de nacht, halverwege de onverharde, onverlichte weg naar Puerto Maldonado ging de bus kapot. De Peruviaanse vrouw naast me bleef maar jammeren dat we nooit meer terug gevonden zouden worden, maar ik bleef pragmatisch zoals ik geleerd had en benutte deze kans om te slapen zonder uit mijn stoel te hobbelen.
Eenmaal aangekomen boekte ik een homestay in de jungle, en ervoer de Amazone zoals die bedoeld was: rijst etend uit een palmblad, siesta in een hangmat tussen de aapjes, en met een tarantula in de slaapkamer. Gelukkig stelde de gids ons gerust; "These spiders aren't poisonous. Just painful." Er was wel gegronde reden om bang te zijn voor slangen; "If the bushmaster bites you, you'll die. Forever." Gelukkig ging niemand voor eeuwig dood, en de trip was geweldig.
Daarna was het tijd voor de koloniale stad Arequipa, met veel charme en nog meer nachtleven. Weer in de bewoonde wereld zijn na de trail en jungle was fijn. Ik begon mezelf zelfs zo beschaafd te voelen, dat ik me voor het eerst in maanden weer eens in een keuken waagde voor een kookles. Peru blijkt de nummer 5 cuisine van de wereld te bezitten, en vanaf nu kan ik indruk maken met een heerlijke ceviche of lomo saltado naast een glaasje pisco sour, in plaats van een studentenpastaatje. Wiebe krijgt competitie in de keuken.
Ik overbrugde slechts een nachtje in Lima om de twee 20 uur durende busritten met elkaar te kunnen combineren, en zette koers naar Mancora, een stadje aan de grens van Ecuador, dat bekend staat als het beste strand van Peru. Het is er winter en slechts 32 graden, en dus kan je het niemand kwalijk nemen dat er geen hond is tijdens dit laagseizoen; zo eindigde ik niet in een dorm met 12 mensen, maar in mijn eigen prive hotel. Het voelde als een soort voorproefje op hoe het is om met pensioen te zijn en te wonen aan de Costa Blanca, en ik oefende de kunst van het niks doen alvast. Met een flesje wijn in de hangmat een filmpje kijken, bruin bakken op het strand alsof je ervoor betaald wordt, of de plaatselijke kroeg in waar happy hour de hele dag lang duurt; ik ben volledig uitgerust en klaar voor alles wat thuis op me wacht. Ik onderbrak mijn beweeg-zo-min-mogelijk-regime om met reuze schildpadden te zwemmen, die geweldig waren, en voor de dagelijkse strandwandeling tijdens de zonsondergang. Hoe paradijselijk.
En nu ben ik in Lima, aan het wachten op mijn vlucht terug naar huis. Het is zo gek om weer terug te gaan, en alle prachtige plaatsen, lieve mensen en mooie ervaringen hier achter te laten. Tegelijkertijd weet ik dat er thuis weer zoveel prachtige plaatsen, lieve mensen en mooie ervaringen op me wachten. En dus vertel ik mezelf dat vandaag is zoals alle andere dagen: een einde, een begin, een nieuwe kans om te genieten van al het goeds dat de wereld te bieden heeft.
Ik heb jullie gemist! Tot morgen! Heel veel liefs.
Na alles wat we hadden overleefd in Bolivia werd Wiebe die nacht dan toch nog ziek, zo op de valreep. Veel tijd om zuster te spelen had ik niet, want ik werd om 7 uur 's ochtends in een hotel aan de andere kant van de stad verwacht, om de legendarische Inca trail te beginnen. Dat maakte dat ik ook zo mijn redenen had voor een beetje buikpijn, want waar had ik me in godsnaam voor opgegeven? In plaats van met goed verstand een treinkaartje naar boven te kopen, had ik in mijn enthousiasme bedacht dat het wel leuk zou zijn om op grote hoogte met minimale zuurstofconcentratie en maximaal discomfort te gaan hiken en kamperen. Say again? Hiken en kamperen. Ja, maak je geen zorgen, ik begon me ook te realiseren hoe hysterisch grappig dat klonk.
Toen in het hotel werd gevraagd of ik er klaar voor was, toverde ik een brede lach op mijn gezicht en riep net iets te hard "natuurlijk!" Op de vragen of ik ook regenkleding, warme truien, handschoenen en goede schoenen had gebracht, hield ik wijselijk mijn mond. Voorbereiding is voor mensen die ongetraind en onervaren zijn, en ik was... ongetraind en onervaren.
Die dag begonnen we gelukkig rustig aan. We bezochten de ruines en gemeenschap van de sacred valley, en ik kreeg de kans om een heerlijke alpaca trui en handschoenen aan te schaffen, plus een zaklamp en regenhoezen voor over mijn nikes. Die avond gingen we met de hele groep uit eten, we sliepen in een hotel en alles leek goed te komen.
De volgende dag begon de echte hike. Een makkelijk dagje, was me beloofd, en ik liep inderdaad zonder moeite naar boven. De omgeving was prachtig, we zagen wat Incaruines onderweg. Wat me het meest verbaasde, waren onze porters. Twintig man was ingehuurd om onze bagage met ons mee te dragen; ongelooflijk als je bedenkt dat ik slechts 2,5 kilo mee mocht nemen. Elk van deze mannen droeg 25 tot 30 kilo, en tijdens de lunch kon ik niet anders dan nieuwschierig naar deze supermensen kijken.
Deze mannen zijn tussen de 17 en 67 jaar oud, en rennen dagelijks met 30 kilo op hun rug de berg op, ver voor de toeristen uit. De beste porters schijnen de trail niet in 4 dagen, maar 5 uur te kunnen volbrengen, tijdens de marathon die jaarlijks wordt gehouden. Ze komen allemaal uit lokale gemeenschappen, en verlaten hun gezin voor weken om zich lichamelijk uit te laten buiten voor een zakcentje.
De zorgelijke, verweerde gezichten van deze mannen, de schichtige manier waarop ze hun soep tijdens de lunch naar binnen lepelden, de onderdanige manier waarop ze naar je knikten als ze je passeerden, maar ook de goedheid wanneer ze na aankomst in het kamp twee uur terugliepen om ook je daypack op te halen, en de manier waarop ze applaudiseerden als alle toeristen het kamp van die dag haalden, heeft een enorme indruk op me gemaakt. Deze mensen bezitten over een buitenaardse kracht, maar tevens een ongekende vriendelijkheid, en ik kan alleen maar hopen dat ik mijn waardering voldoende heb kunnen overbrengen.
Onze gids doopte ons team om tot de Sexy Lama's, maar tijdens de trail voelde ik me alles behalve sexy. De tweede dag was een uitdaging, maar nadat ik na 1200 meter te stijgen, weer 400 te dalen, regen en kou te hebben getrotseerd, anderhalf uur voor de rest het kamp binnen kwam lopen, voelde ik me onoverwinnelijk. Vervolgens verlangde ik naar een warme douche, maar het enige wat ik kreeg was een warm kommetje water voor mijngezicht, handen en voeten. De derde dag werd ik er niet schoner op; de zon ging schijnen en naast modderig van de dag daarvoor, werd ik zweterig.
De vierde dag was de dag waar we allemaal naar toe leefden; de dag dat we Machu Picchu zouden bereiken. Zoals jullie inmiddels weten, heb ik een ding voor taal en vieze woorden ontwikkeld, en ook hier geldt; als je Machu Picchu met slechts één c zegt, zoals alle toeristen, heb je het over de "oude man zijn penis" in plaats van de heilige Incastad, dus wees voorzichtig met wat je zegt. We gingen om 3 uur 's ochtends op om naar de zonnepoort te gaan, vanwaar je door de wolken de heilige stad kan zien liggen, en nadat we waren afgedaald tot Machu Picchu voelde het werkelijk alsof we een enorme reis haden afgelegd en een ware prestatie hadden geleverd. Zo zagen we er helaas ook uit, dus ik ben niet op veel foto's te vinden.
Terug in het hotel was ik bang om mijn schoenen uit te doen en trok een sprintje naar de douche, waarna ik de wasserette bezocht. Niets dan lof over deze dappere vrouw die mijn sokken schoon heeft gekregen. We gingen de 24-hour-challenge aan en beleefden de meest bizarre nacht uit ooit. Mix nooit extreme vermoeidheid, coca-thee en Peruvianen met alcohol.
Vervolgens was het tijd voor de Amazone, die ik in Brazilie had overgeslagen. Wat me in Bolivia bespaard was gebleven gebeurde nu, en midden in de nacht, halverwege de onverharde, onverlichte weg naar Puerto Maldonado ging de bus kapot. De Peruviaanse vrouw naast me bleef maar jammeren dat we nooit meer terug gevonden zouden worden, maar ik bleef pragmatisch zoals ik geleerd had en benutte deze kans om te slapen zonder uit mijn stoel te hobbelen.
Eenmaal aangekomen boekte ik een homestay in de jungle, en ervoer de Amazone zoals die bedoeld was: rijst etend uit een palmblad, siesta in een hangmat tussen de aapjes, en met een tarantula in de slaapkamer. Gelukkig stelde de gids ons gerust; "These spiders aren't poisonous. Just painful." Er was wel gegronde reden om bang te zijn voor slangen; "If the bushmaster bites you, you'll die. Forever." Gelukkig ging niemand voor eeuwig dood, en de trip was geweldig.
Daarna was het tijd voor de koloniale stad Arequipa, met veel charme en nog meer nachtleven. Weer in de bewoonde wereld zijn na de trail en jungle was fijn. Ik begon mezelf zelfs zo beschaafd te voelen, dat ik me voor het eerst in maanden weer eens in een keuken waagde voor een kookles. Peru blijkt de nummer 5 cuisine van de wereld te bezitten, en vanaf nu kan ik indruk maken met een heerlijke ceviche of lomo saltado naast een glaasje pisco sour, in plaats van een studentenpastaatje. Wiebe krijgt competitie in de keuken.
Ik overbrugde slechts een nachtje in Lima om de twee 20 uur durende busritten met elkaar te kunnen combineren, en zette koers naar Mancora, een stadje aan de grens van Ecuador, dat bekend staat als het beste strand van Peru. Het is er winter en slechts 32 graden, en dus kan je het niemand kwalijk nemen dat er geen hond is tijdens dit laagseizoen; zo eindigde ik niet in een dorm met 12 mensen, maar in mijn eigen prive hotel. Het voelde als een soort voorproefje op hoe het is om met pensioen te zijn en te wonen aan de Costa Blanca, en ik oefende de kunst van het niks doen alvast. Met een flesje wijn in de hangmat een filmpje kijken, bruin bakken op het strand alsof je ervoor betaald wordt, of de plaatselijke kroeg in waar happy hour de hele dag lang duurt; ik ben volledig uitgerust en klaar voor alles wat thuis op me wacht. Ik onderbrak mijn beweeg-zo-min-mogelijk-regime om met reuze schildpadden te zwemmen, die geweldig waren, en voor de dagelijkse strandwandeling tijdens de zonsondergang. Hoe paradijselijk.
En nu ben ik in Lima, aan het wachten op mijn vlucht terug naar huis. Het is zo gek om weer terug te gaan, en alle prachtige plaatsen, lieve mensen en mooie ervaringen hier achter te laten. Tegelijkertijd weet ik dat er thuis weer zoveel prachtige plaatsen, lieve mensen en mooie ervaringen op me wachten. En dus vertel ik mezelf dat vandaag is zoals alle andere dagen: een einde, een begin, een nieuwe kans om te genieten van al het goeds dat de wereld te bieden heeft.
Ik heb jullie gemist! Tot morgen! Heel veel liefs.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
