Brazilië in een notendop

Na bijna 4 weken backpacken heb ik toch maar besloten Nederland middels een blog op de hoogte te houden van mijn avonturen. Nadat ik deze zomer al overstapte op de ereader ipv het door mij ó zo geliefde boek, moet nu ook het notitieboekje eraan geloven.

Mijn tijd in Brazilië zit er op; vandaag ben ik de grens overgestoken naar Argentinië. Ik zou willen proberen jullie alles te vertellen over mijn tijd in Brazilië, maar dan zou ik van Argentinië niets zien. Hier komt het dus in een notendop.

Nadat ik in Nederland was uitgezwaaid door zoveel lieve familie en vrienden, werd ik in Rio opgevangen door mijn inmiddels Braziliaanse moeder, Jo, die samen met de andere Jo´s Johan, Joann en Jolie super voor me heeft gezorgd, en me een hoop bijzondere plekjes heeft laten zien in Rio.
Mijn verblijf in Botafogo heeft me de kans gegeven om veel van de stad te kunnen zien, en mijn verblijf in de favela Babilonia was een van de bijzonderste tot nu toe, met een super leuke groep backpackers, maar ook ontzettend lieve, leuke locals die me een beetje meer hebben laten zien van het leven als Carioca.
Jane was zo lief om me een gratis nachtje luxe in haar hotel aan te bieden, en we hebben ons best gedaan in de Sambadromo in de plensende regen, wat geweldig was. Rodrigo was niet alleen een fantastische chauffeur, maar ook een geweldige vriend, en samen hebben we vele bloco´s onveilig gemaakt. Het strand van Copacabana bleek perfect te zijn voor mij, waar jongens voor een prikkie een stoeltje met parasol voor me opzetten en met de zon voor me meedraaiden, en als het toppunt van decadentie het zand af en toe van mijn voeten kwamen afspoelen met heerlijk koel water.

Nadat ik volledig uit mijn bolletje was gegaan tijdens het carnaval in Rio, heb ik de stad verruild voor de stille Pantanal. Samen met het bijzondere en super leuke Deense stel Thomas en Gru vertrok ik naar de pousada Santa Clara in de middle of nowhere. Safari´s, paardrijden en piranha vissen bleken een perfecte manier om het alledaagse leven nog verder achter me te laten. Met het gevoel alsof ik Indiana Jones was, sloeg ik nog wat caipirinha´s in mijn hangmatje achterover, terwijl de vossen, slangen en uilen me omringden. Temidden van jaguars, kaaimannen en giftige slagen bleek het enige dier dat echt gevaarlijk was de mug te zijn, en 2 dagen lang was ík het aapje waar iedereen naar staarde; zelfs de locals keken hun ogen uit. De gids Rodrigo (ja, de ¨Jan¨ van Brazilië) vroeg minstens zoveel over Nederland als hij vertelde over de Pantanal, maar was erg aardig, en liet me vol trots stiekem, zodat de andere gasten niet jaloers zouden worden, een rondje galopperen op zijn paard, op een westernzadel waar slechts 10 schapen het loodje voor hadden gelegd.

Na een heerlijke tijd in de wildernis ging ik Sharon, een Nederlands meisje dat ik in de pousada had leren kennen, samen met de Denen achterna naar het prachtige Bonito, waar je fantastisch kan snorkelen. In de Rio da Prata zwommen we in het prachtig blauwe water tussen hele scholen vissen, wat we gelukkig heel goed hebben kunnen vastleggen.

Samen met Sharon, de Duitse Alena en Australiërs Madeleine en Damon begon ik aan de desastreuze busreis van 20 uur naar Foz de Iguacu, en toen halverwege bleek dat we een onmogelijke overstap aangesmeerd hadden gekregen, waardoor we een overstaptijd van 24 uur hadden, redde Alena ons met haar Spaans, waarna ik me nog eens extra heb voorgenomen goed op te letten tijdens de lessen in Buenos Aires. Sowieso wordt het belang van een goede beheersing van de taal me tijdens deze trip steeds op nogal brute wijze ingewreven. Een gids in de Pantanal kwam niet meer bij van het lachen toen Sharon en ik opschepten met ons bijna vloeiende Portugees, en hem met een stalen gezicht lieten horen hoe we om een broodje zouden vragen. Wat blijkt, pão wordt niet uitgesproken als pau, maar als paung. Leef je normaal gesproken in een land waar je alleen klanken uitspreekt die ook op papier staan, dan vraag je net als wij weken lang om kaaspiemels bij de bakker, meer piemels tijdens het ontbijt, en bruine piemels tijdens de lunch. Me corrigeren vond blijkbaar niemand nodig, en dus stond ik weken lang dagelijks voor de spreekwoordelijke lul.

In Iguacu werden we overdonderd door het natuurgeweld van zoveel watervallen, wat een prachtig gezicht was. Wasbeertjes klommen in je tas op zoek naar iets te eten, en groepen prachtige vlinders maakten het uitzicht nog net iets magnifieker.

Vandaag heb ik mijn eerste Spaanse volzinnen alweer uitgekraamd tegen een ober en de buschauffeur, en met het boekje dat ik van Alena heb gekregen kan ik morgen in de bus naar Buenos Aires niet alleen mijn Spaans, maar ook mijn Duits een beetje opkrikken. Het is tijd voor een beetje luxe aan het begin van mijn tweede maand op reis, en de eerste drie nachten heb ik een appartement via Airbnb in de prachtige buurt San Telmo, waar ik hopelijk ga genieten van een beetje meer dan vijf uurtjes slaap per nacht, goede airconditioning en eindelijk weer mijn keeltje kan smeren onder de douche ;)

In Buenos Aires wordt het internet hopelijk ook wat betrouwbaarder, en dus wordt het mogelijk om weer eens lekker te skypen met iedereen thuis. In ieder geval voor nu, heel veel liefs uit Argentinië!