Van backpacker naar luxepoes... en weer terug.
Blijf op de hoogte en volg Justine
08 Maart 2015 | Argentinië, Buenos Aires
Een paar weken geleden vond ik een vliegreis van 12 uur nog oneindig lang, maar nu blijkt zelfs oneindigheid een relatief begrip te zijn. Ik boekte een bus naar Buenos Aires en kon op de gewenste datum alleen nog een zogenaamd 'cama suite' kaartje bemachtigen voor de 18 uur lange reis, en wat bleek; ook de luxe van KLM is relatief.
Eat your heart out, KLM, moet het 25 jarige meisje dat mij in de bus verwelkomde hebben gedacht. Het tenue was dezelfde kleur blauw, maar het rokje schandalig veel korter, de hakken pijnlijk veel hoger, en de lippen onnatuurlijk meer getuit. In een andere wereld zou ze mannen misschien een happy end bezorgen, maar hier deelde ze snoepjes uit alsof het goud was. Mijn tas werd van me overgenomen en ze begeleidde me wankelend naar mijn 'suite', waar ik wegzakte in een stoel waar ik wel drie keer in had gepast. Ik voelde me een beetje underdressed in mijn zebra jumpsuit en afgetrapte all stars, en had spijt dat ik geen lippenstift bij de hand had,
Ze kwam weer terug met allerlei soorten koekjes en cakejes, verse jus en koffie, en gaf me een koptelefoon waar ik Wiebe nog jaloers mee zou kunnen maken, om met volle teugen van mijn tv te kunnen genieten. Vervolgens dekte ze me toe met een dekentje, gaf me een extra kussentje in mijn rug, en sloot de gordijntjes om mijn suite.
's Avonds werd me een drie gangen diner geserveerd met een lekker wijntje, en voor het slapen gaan bood ze me nog een glaasje champagne met kersen aan. Mijn stoel veranderde moeiteloos in een bed, ze bood me een tandenborstel, tandpasta en een slaapmaskertje aan, en dekte me met een extra fleecedekentje toe voor ik ging slapen.
Ik was vast van plan deze bus nooit meer te verlaten.
Om 8 uur werd ik weer gewekt met een ontbijtje met verse croissants, dulce de leche en heerlijke sapjes, en om half 10 stond ik ietwat gedesorienteerd weer buiten, in Buenos Aires, met een zware, zweterige backpack op mijn rug, de airco alweer missend.
Even was ik weer een luxepoes, maar ach, alles is relatief...
Eat your heart out, KLM, moet het 25 jarige meisje dat mij in de bus verwelkomde hebben gedacht. Het tenue was dezelfde kleur blauw, maar het rokje schandalig veel korter, de hakken pijnlijk veel hoger, en de lippen onnatuurlijk meer getuit. In een andere wereld zou ze mannen misschien een happy end bezorgen, maar hier deelde ze snoepjes uit alsof het goud was. Mijn tas werd van me overgenomen en ze begeleidde me wankelend naar mijn 'suite', waar ik wegzakte in een stoel waar ik wel drie keer in had gepast. Ik voelde me een beetje underdressed in mijn zebra jumpsuit en afgetrapte all stars, en had spijt dat ik geen lippenstift bij de hand had,
Ze kwam weer terug met allerlei soorten koekjes en cakejes, verse jus en koffie, en gaf me een koptelefoon waar ik Wiebe nog jaloers mee zou kunnen maken, om met volle teugen van mijn tv te kunnen genieten. Vervolgens dekte ze me toe met een dekentje, gaf me een extra kussentje in mijn rug, en sloot de gordijntjes om mijn suite.
's Avonds werd me een drie gangen diner geserveerd met een lekker wijntje, en voor het slapen gaan bood ze me nog een glaasje champagne met kersen aan. Mijn stoel veranderde moeiteloos in een bed, ze bood me een tandenborstel, tandpasta en een slaapmaskertje aan, en dekte me met een extra fleecedekentje toe voor ik ging slapen.
Ik was vast van plan deze bus nooit meer te verlaten.
Om 8 uur werd ik weer gewekt met een ontbijtje met verse croissants, dulce de leche en heerlijke sapjes, en om half 10 stond ik ietwat gedesorienteerd weer buiten, in Buenos Aires, met een zware, zweterige backpack op mijn rug, de airco alweer missend.
Even was ik weer een luxepoes, maar ach, alles is relatief...
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
