Buenos Aires nunca duerme

Toen ik de Spaanse school binnen stapte, werd me gevraagd of ik beginner-beginner was, of gewoon beginner. Pf, daar vraag je me wat. In gebroken Spaans zei ik terug dat ik al een paar losse uurtjes Spaans bij elkaar had gesprokkeld. Mooi, dan stroom je in in de klas waar ze al een week lang Spaans hebben gestudeerd. Tsjonge, werd mij toch eens even lekker gedemonstreerd waar de uitdrukking 'het Spaans benauwd hebben' vandaan komt. "Sje me sjamo Barbie," stelde de docente Spaans zich voor met een brede lach. Ik lachte terug. Dit gaat goed komen, dacht ik.
Het kwam inderdaad goed, maar niet om de redenen die ik dacht! Had ze me toch mooi te pakken met haar Amsterdamse accent en Haagse naam. Ze spreekt geen woord Nederlands (of Engels), maar het Argentijnse accent is regelrecht gestolen van de klassieker "ik hep de sjon in de see sien sakke". En Barbie, dat komt van Barbara. Zo werd de toon voor mijn verblijf gezet, en ik zou me vanaf dat moment alleen maar meer thuis gaan voelen in Buenos Aires.

De Spaanse lessen waren geweldig. De eerste dag ontmoette ik Carlijn in mijn klas, een meisje uit Groningen. Ze had ongeveer hetzelfde niveau als ik, en al snel trokken we de hele dag samen op. Verder zat er een bijzonder vreemd Deens meisje in de klas, die wat anger-managment issues had, en een Duitse jongen, die er meestal niets van verstond, maar altijd met een schuin hoofd en grote puppy-ogen ja knikte, op alles. Alle pogingen van onze docente om hem dat af te leren met vragen over trakteren op koffie en diner waren tevergeefs. Barbara was echter een schat, en het was geweldig om gewoon les te hebben in het Spaans, geen uitvluchten; zwemmen of verdrinken.

De stad is prachtig. De architectuur hier is een mengeling van prachtige Franse, Italiaanse en Spaanse herenhuizen, en het ene gebouw is nog mooier dan het andere. Maar ook de bont gekleurde, golfplaten huisjes in La Boca zijn een lust voor het oog. Een weemoedige glimlach kan ik niet onderdrukken als ik zie hoe toeristen elkaar aanstoten en verrukt zeggen "Dat ze dat niet op andere plaatsen doen, zo gezellig al die kleurtjes!", zich er totaal niet van bewust dat deze mensen uit pure armoede hun huizen met restjes verf moeten schilderen. Onwetendheid is een zegen en een vloek.
De mooiste plek in BA is gek genoeg de begraafplaats, waar je op een zonnige dag uren rond kan lopen zonder je te vervelen. Een stad van de doden. met straatjes vol prachtige huisjes, kapelletjes en standbeelden, en enkel een paar katten die je pad doorkruisen, zolang je echter maar ver weg blijft bij het graf van Evita Perron.

Het eten is hier heerlijk, en uit eten gaan spot goedkoop. Zodoende forceer ik mezelf elke avond weer om te eten tot het pijn doet, de maaltijd wegspoelend met een lokaal wijntje. Wit is hier zoet, maar nu we als echte Argentijnen 's avonds met kippenvel op het terras zitten te klagen dat het 'nog maar' 28 graden is, past een rood wijntje sowieso beter. En waar ik helemaal mijn geluk niet over op kan: de choripan is hier een van de nationale snacks! Perfect voedsel na een nachtje doorhalen.

En dan komt het hoogtepunt van elke dag; de nacht. In cafe's waar het interieur je terugneemt in de tijd en 80-jarige tangozangers je tot tranen roeren, oefen ik mijn Spaans met enthousiaste locals, die op hun beurt weer graag wat Engels van mij willen leren. Na elke zin kijken ze me verrukt aan en applaudisseren alsof ik net een speech over wereldvrede heb gegeven ipv struikelend heb verteld hoe ik Buenos Aires vind. Na een paar wijntjes beschouwt iedereen zich hier als vloeiend in het Spaans, en klassieke foutjes als 'soy muy caliente' zitten in een klein hoekje. Gelukkig worden we hier vriendelijk verbeterd (daar kunnen de Brazilianen van leren), en al vertellend hoe heet we wel niet zijn, trekt ons Nederlandse kliekje hier voldoende aandacht in de clubs. Enthousiast vertel ik de Argentijnen echter over het exotische wonder "Wiebe", een naam waar ze hier echt helemaal niets mee kunnen, en waarop een hoop ge-¿que? klinkt.
Clubs heb je hier in alle soorten en maten, voor ieder wat wils. Op maandag gaan we uit ons dak op het opzwepende getrommel van La Bomba del Tiempo, en eindigen we op een zweterige afterparty met een Cubaanse salsa band. In het weekend gaan we naar open clubs, waar je onder de sterrenhemel het festivalgevoel krijgt en uiteindelijk de zonsopgang kan zien. Tussendoor stappen we om 1 uur 's nachts een bloemist binnen en lopen casual naar de deur van de vriezer, waarachter zich een geheime cocktailbar verschuilt waar de young & wealthy zich van de meest ingenieuze cocktails laten bedienen. Of we gaan naar Plaza Dorego, waar op zondagavond locals onder slingers gekleurde lampjes gepassioneerd de tango dansen. Tevens de plek waar een opaatje van dik in de 80 me bezwoer dat het niets uitmaakte dat ik nog nooit tango had gedanst, maar vervolgens wel Spaanse bevelen naar me brulde tot ik het per ongeluk goed deed. Een vrij intens volkje, die Argentijnen.

Dansen doen we hier alsof er geen morgen komt. Die komt echter wel, en altijd veel te snel. Als ik om 6 uur in mijn bedje kruip zet ik mijn wekker voor amper 2,5 uur later, met lichte wanhoop, maar nimmer spijt. In het weekend kan je echter tot ver na zonsopgang door, en dat doet iedere zichzelf respecterende Argentijn, want om 6 uur je bed in gaan is hier voor laffe borrelaars.

Ik ben inmiddels het stadium van zwoele, hese stem al lang voorbij, en ben onverstaanbaar geworden. Ik hoest op een manier dat mensen achteruit beginnen te deizen. Met bloedend hart moet ik toch echt zeggen: het wordt tijd om Buenos Aires te verlaten voor een vredige paardrijtocht door de bergen van Salta en de wijngaarden van Mendoza. Mijn nieuwe vriendinnetje Carlijn zoek ik tussendoor nog even op in Cordoba, zodat we nog eens een feestje kunnen bouwen. Want ja, sommige dingen zijn moeilijk af te leren..