Justin Wieber
Blijf op de hoogte en volg Justine
19 April 2015 | Chili, San Pedro de Atacama
Salta bleek een desillusie te zijn. Met de overvloedige regen kon geen trip doorgaan, en de kou drong tot diep in mijn inmiddels tropische botten. Mijn poging om op te warmen bij een authentieke Argentijnse barbeque eindigde in een milde voedselvergiftiging, waardoor ik de rest van mijn verblijf om en nabij het toilet doorbracht.
Een verschrikkelijke busrit in een bus vol overenthousiaste en hysterische schoolkinderen overleefde ik met de nodige pillen en plastic zakjes, en eenmaal aangekomen in Cordoba was ik toe aan wat pampering. En wat blijft over als je je niet kan vergrijpen aan comfort food of een flesje wijn? Winkelen. En dus ging ik rechtstreeks naar de grootste shopping mall van Cordoba. Als een junkie stond ik voor etalages te kijken naar dingen waar mijn hart anders nooit sneller van was gaan kloppen. Plateauzolen, flaired jeans en velvet rokjes; de Argentijnse meisjes lijken zich voor te bereiden op de come-back van ABBA. Gelukig zijn de Argentijnse mannen de beroerdste niet, en fluiten en roepen ze plichtmatig ook naar bleke meisjes in een zebra onesie met vet haar en uitgelopen mascara. Terwijl ik gespannen het nieuws volgde over het overstromen van de droogste woestijn van de wereld, waagde ik me voorzichtig weer aan de eerste stukjes brood, en tenslotte gingen ook de eerste biertjes er onder sociale druk weer in.
Tenslotte ging ik naar Mendoza, de wijnstreek van Argentinië. Hemel op aarde. Toen ik zat te wachten op het busje naar de wijngaarden, kwam Max het hostel binnen gesjokt, na een busrit van 26 uur. We hadden elkaar leren kennen tijdens een nacht uit in Buenos Aires, en 10 minuten later waren we onderweg naar een proeverij. De fietsen die we toebedeeld kregen waren nuchter al levensgevaarlijk, en na een paar wijntjes verloren mensen achterwielen, trappers en zadels, niet zelden allemaal tegelijkertijd. Dat kon de pret echter niet drukken, en de proeverij veranderde snel in een ordinaire zuippartij. Eenmaal terug in het hostel was het tijd voor het gratis-wijn-uurtje, en de mensen die vol goede wil een flesje als cadeau aan thuis hadden gekocht, konden die flessen niet snel genoeg open trekken. Met zijn allen gingen we nog wat eten, en toen we uit wilden gaan, werden we verwezen naar de enige club die open was op maandagavond, wat bij aankomst een gaybar in moulin rouge stijl bleek te zijn. Dat schrok ons niet in het minst af, maar het feit dat we de enige feestgangers waren, maakte dat we toch eindigden op de patio van het hostel met nog wat extra karaffen wijn.
Een ander hoogtepunt was de spa, die bestond uit natuurlijke warme bronnen en modderpoelen, uitgehakt op een zonnige berghelling in de Andes. Een zachte badjas, schalen vers fruit, warme baden, zonnige terrassen, een overvloedig lunchbuffet en halve liter wijnglazen voerden je ver weg van het backpackersbestaan, en zacht als babytjes gingen we die avond naar bed.
De volgende ochtend moest ik om 6 uur op om aan mijn reis naar Santiago te beginnen. Een busrit die dwars door de Andes leidt en volgens de mensen op het station slechts 6 uur duurt. Niets bleek minder waar. Eenmaal bij de grens van Chili aangekomen stonden we maar liefst 2,5 uur in de rij, voordat we als de studenten in het maagdenhuis de bus uit werden gejaagd. Als feuten tijdens een ontgroening werd ons in het Spaans toegeschreeuwd om op te lijnen voor de douane. Uit Argentinië komen was makkelijk, maar kostte ons toch nog bijna 3 kwartier. Vervolgens moesten we Chili in, en dat bleek een verschrikking te zijn. Na een kleine 5 minuten te hebben gediscusieerd over mijn status civil, waarvan ik bleef volhouden dat ik die niet had, wat volgens hem niet mogelijk was, waren we het erover eens dat ik inderdaad geen burger van Chili was, maar wel single. Vervolgens werden we gefouilleerd en werden onze tassen en koffers gecontroleerd op het smokkelen van, jawel, fruit, groente, kaas, houten maskers en honing. Bij het vinden van een enkele banaan bij een onwetende toerist werd gedaan alsof je een terrostische aanslag had beraamd, en boetes waren niet voor de poes. Toen we na bijna 5 uur weer in de bus zaten is er uiteindelijk een koffiebekertje rond gegaan voor zogenaamde 'tips', om uiteindelijk uit pure wanhoop onze toegang tot Chili maar te kopen.
Maar de volgende ochtend maakte het allemaal niets meer uit, want na 2 maanden stapte Wiebe (na een luttele 5 minuten bij de douane) het ochtendzonnetje van Santiago in. Drie dagen hadden we om te genieten van een airbnb appartementje in Santiago, en dat deed ik met volle teugen. Lachend keek Wiebe toe hoe ik me wentelde in het eerste dekbed dat ik sinds tijden tegenkwam, weigerde me aan te kleden omdat de handdoeken zo zacht waren, en met volle teugen genoot van het stuk Old Amsterdam dat hij met gevaar voor eigen leven langs de Chileense douane had gesmokkeld.
Na Santiago gingen we naar Valparaiso, de stad in de heuvels die bekend staat om zijn straatkunst, en op de werelderfgoedlijst staat. Tevens een stad die ieder jaar gedeeltelijk plat brand vanwege de levensgevaarlijke bedrading die door alle straten hangt, waar je zonder aanwijsbare reden onafscheidelijk bevriend raakt met een hele roedel straathonden, en waar je de oorsprong van de Nederlandse 'kapsalon' kan vinden: chorillana, een bord in olie drijvende friet met gefrituurd vlees, gefrituurde uienringen en gefrituurde kaas. Geen culinair hoogstandje, maar wel lekker als je de hele dag heuvel op en heuvel af klautert. Chilenen die het moeilijk vinden om onze namen te onthouden, vinden al snel een ezelsbruggetje, en gedurende onze tocht zullen we nog vaak Justin Wieber genoemd worden.
In La Serena leerden we van onze Franse gastheer alles over pisco, de Chileense sterke drank die je, mits juist gemixt, in een heartbeat over het randje kan helpen, en keken we 's avonds onze ogen uit toen we een tour kregen door een astronomisch centrum en in een enorme koepel met een telescoop de sterren een beetje dichterbij haalden.
Vervolgens haastten we ons door naar San Pedro de Atacama, een ieniemienie dorpje in de droogste woestijn ter wereld, die nog geen twee weken daarvoor nog volkomen blank stond door de heftige regenval in de Andes, en waardoor veel mensen geevacueerd moesten worden. Nu was het er echter weer zonnig, opgedroogd en stoffig, zoals het hoort. De Valle de la Luna is een magische plek waar oranje-bruine zandduinen en spiegelend witte mineraalvlakten elkaar ontmoeten, in een grillig landschap dat buitenaards lijkt te zijn. De zonsondergang is de mooiste die ik ooit heb gezien, en nadat de hemel ongeveer elke kleur heeft aangenomen die je kan bedenken, verandert hij in een diep rood, wat een betoverend gezicht is. 's Nachts is het vervolgens mogelijk om te gaan sandboarden op de verlichte zandduinen van de vallei, onder de sterrenhemel met een dj en een drankje. Een magisch landschap dat altijd bijzonder voor me zal blijven, maar stiekem kijken we ook uit naar Bolivia en de zoutvlaktes. Horrorverhaal na horrorverhaal komt ons ter ore, maar ondanks de dronken, onbeschofte chauffeurs, onverharde en hobbelige wegen, slecht eten, koude douches en gebrekkige verblijfplaatsen, heeft iedereen een top ervaring gehad. En dus gaan we vol goede moed op pad om onze paklijst bij elkaar te scharrelen, voornamelijk bestaande uit wc-papier voor de 'banos naturales', coca bladeren tegen de hoogteziekte die je ongetwijfeld krijgt als je bijna 3000 meter stijgt in een ochtendje (doktersadvies is 600 meter per dag), en snacks voor als het eten vies tegenvalt. Maar oh, wat hebben we er zin in!
Een verschrikkelijke busrit in een bus vol overenthousiaste en hysterische schoolkinderen overleefde ik met de nodige pillen en plastic zakjes, en eenmaal aangekomen in Cordoba was ik toe aan wat pampering. En wat blijft over als je je niet kan vergrijpen aan comfort food of een flesje wijn? Winkelen. En dus ging ik rechtstreeks naar de grootste shopping mall van Cordoba. Als een junkie stond ik voor etalages te kijken naar dingen waar mijn hart anders nooit sneller van was gaan kloppen. Plateauzolen, flaired jeans en velvet rokjes; de Argentijnse meisjes lijken zich voor te bereiden op de come-back van ABBA. Gelukig zijn de Argentijnse mannen de beroerdste niet, en fluiten en roepen ze plichtmatig ook naar bleke meisjes in een zebra onesie met vet haar en uitgelopen mascara. Terwijl ik gespannen het nieuws volgde over het overstromen van de droogste woestijn van de wereld, waagde ik me voorzichtig weer aan de eerste stukjes brood, en tenslotte gingen ook de eerste biertjes er onder sociale druk weer in.
Tenslotte ging ik naar Mendoza, de wijnstreek van Argentinië. Hemel op aarde. Toen ik zat te wachten op het busje naar de wijngaarden, kwam Max het hostel binnen gesjokt, na een busrit van 26 uur. We hadden elkaar leren kennen tijdens een nacht uit in Buenos Aires, en 10 minuten later waren we onderweg naar een proeverij. De fietsen die we toebedeeld kregen waren nuchter al levensgevaarlijk, en na een paar wijntjes verloren mensen achterwielen, trappers en zadels, niet zelden allemaal tegelijkertijd. Dat kon de pret echter niet drukken, en de proeverij veranderde snel in een ordinaire zuippartij. Eenmaal terug in het hostel was het tijd voor het gratis-wijn-uurtje, en de mensen die vol goede wil een flesje als cadeau aan thuis hadden gekocht, konden die flessen niet snel genoeg open trekken. Met zijn allen gingen we nog wat eten, en toen we uit wilden gaan, werden we verwezen naar de enige club die open was op maandagavond, wat bij aankomst een gaybar in moulin rouge stijl bleek te zijn. Dat schrok ons niet in het minst af, maar het feit dat we de enige feestgangers waren, maakte dat we toch eindigden op de patio van het hostel met nog wat extra karaffen wijn.
Een ander hoogtepunt was de spa, die bestond uit natuurlijke warme bronnen en modderpoelen, uitgehakt op een zonnige berghelling in de Andes. Een zachte badjas, schalen vers fruit, warme baden, zonnige terrassen, een overvloedig lunchbuffet en halve liter wijnglazen voerden je ver weg van het backpackersbestaan, en zacht als babytjes gingen we die avond naar bed.
De volgende ochtend moest ik om 6 uur op om aan mijn reis naar Santiago te beginnen. Een busrit die dwars door de Andes leidt en volgens de mensen op het station slechts 6 uur duurt. Niets bleek minder waar. Eenmaal bij de grens van Chili aangekomen stonden we maar liefst 2,5 uur in de rij, voordat we als de studenten in het maagdenhuis de bus uit werden gejaagd. Als feuten tijdens een ontgroening werd ons in het Spaans toegeschreeuwd om op te lijnen voor de douane. Uit Argentinië komen was makkelijk, maar kostte ons toch nog bijna 3 kwartier. Vervolgens moesten we Chili in, en dat bleek een verschrikking te zijn. Na een kleine 5 minuten te hebben gediscusieerd over mijn status civil, waarvan ik bleef volhouden dat ik die niet had, wat volgens hem niet mogelijk was, waren we het erover eens dat ik inderdaad geen burger van Chili was, maar wel single. Vervolgens werden we gefouilleerd en werden onze tassen en koffers gecontroleerd op het smokkelen van, jawel, fruit, groente, kaas, houten maskers en honing. Bij het vinden van een enkele banaan bij een onwetende toerist werd gedaan alsof je een terrostische aanslag had beraamd, en boetes waren niet voor de poes. Toen we na bijna 5 uur weer in de bus zaten is er uiteindelijk een koffiebekertje rond gegaan voor zogenaamde 'tips', om uiteindelijk uit pure wanhoop onze toegang tot Chili maar te kopen.
Maar de volgende ochtend maakte het allemaal niets meer uit, want na 2 maanden stapte Wiebe (na een luttele 5 minuten bij de douane) het ochtendzonnetje van Santiago in. Drie dagen hadden we om te genieten van een airbnb appartementje in Santiago, en dat deed ik met volle teugen. Lachend keek Wiebe toe hoe ik me wentelde in het eerste dekbed dat ik sinds tijden tegenkwam, weigerde me aan te kleden omdat de handdoeken zo zacht waren, en met volle teugen genoot van het stuk Old Amsterdam dat hij met gevaar voor eigen leven langs de Chileense douane had gesmokkeld.
Na Santiago gingen we naar Valparaiso, de stad in de heuvels die bekend staat om zijn straatkunst, en op de werelderfgoedlijst staat. Tevens een stad die ieder jaar gedeeltelijk plat brand vanwege de levensgevaarlijke bedrading die door alle straten hangt, waar je zonder aanwijsbare reden onafscheidelijk bevriend raakt met een hele roedel straathonden, en waar je de oorsprong van de Nederlandse 'kapsalon' kan vinden: chorillana, een bord in olie drijvende friet met gefrituurd vlees, gefrituurde uienringen en gefrituurde kaas. Geen culinair hoogstandje, maar wel lekker als je de hele dag heuvel op en heuvel af klautert. Chilenen die het moeilijk vinden om onze namen te onthouden, vinden al snel een ezelsbruggetje, en gedurende onze tocht zullen we nog vaak Justin Wieber genoemd worden.
In La Serena leerden we van onze Franse gastheer alles over pisco, de Chileense sterke drank die je, mits juist gemixt, in een heartbeat over het randje kan helpen, en keken we 's avonds onze ogen uit toen we een tour kregen door een astronomisch centrum en in een enorme koepel met een telescoop de sterren een beetje dichterbij haalden.
Vervolgens haastten we ons door naar San Pedro de Atacama, een ieniemienie dorpje in de droogste woestijn ter wereld, die nog geen twee weken daarvoor nog volkomen blank stond door de heftige regenval in de Andes, en waardoor veel mensen geevacueerd moesten worden. Nu was het er echter weer zonnig, opgedroogd en stoffig, zoals het hoort. De Valle de la Luna is een magische plek waar oranje-bruine zandduinen en spiegelend witte mineraalvlakten elkaar ontmoeten, in een grillig landschap dat buitenaards lijkt te zijn. De zonsondergang is de mooiste die ik ooit heb gezien, en nadat de hemel ongeveer elke kleur heeft aangenomen die je kan bedenken, verandert hij in een diep rood, wat een betoverend gezicht is. 's Nachts is het vervolgens mogelijk om te gaan sandboarden op de verlichte zandduinen van de vallei, onder de sterrenhemel met een dj en een drankje. Een magisch landschap dat altijd bijzonder voor me zal blijven, maar stiekem kijken we ook uit naar Bolivia en de zoutvlaktes. Horrorverhaal na horrorverhaal komt ons ter ore, maar ondanks de dronken, onbeschofte chauffeurs, onverharde en hobbelige wegen, slecht eten, koude douches en gebrekkige verblijfplaatsen, heeft iedereen een top ervaring gehad. En dus gaan we vol goede moed op pad om onze paklijst bij elkaar te scharrelen, voornamelijk bestaande uit wc-papier voor de 'banos naturales', coca bladeren tegen de hoogteziekte die je ongetwijfeld krijgt als je bijna 3000 meter stijgt in een ochtendje (doktersadvies is 600 meter per dag), en snacks voor als het eten vies tegenvalt. Maar oh, wat hebben we er zin in!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
